آموزش

 آشکار کننده گاز چیست؟

دستگاه گازسنج 4 گازه دراگر drager x-am 2500

 آشکار کننده گاز چیست؟

 

یک آشکار کننده گاز (گازسنج) قابل احتراق دستگاهی است که برای تشخیص حضور گازهای قابل احتراق، قابل اشتعال، سمی و اکسیژن در یک منطقه استفاده می شود. آنها معمولا در محیط های صنعتی استفاده می شود تا نشت گاز یا انباشت گاز را قبل از رسیدن به سطح انفجاری، شناسایی کنند.

 

 

گازسنج MAX

چگونه آشکارسازهای گاز قابل احتراق کار می کنند؟

با استفاده از سنسورهای مادون قرمز، التراسونیک، الکتروشیمیایی یا نیمه هادی، یک آشکار کننده گاز (گازسنج) قابل احتراق برای اندازه گیری غلظت برخی گازها در یک منطقه مشخص استفاده می شود.  آشکار کننده گاز (گازسنج) غلظت یک گاز مشخص را اندازه گیری می کند و آن را به یک نقطه مرجع یا مقیاس مقایسه می کند. اگر پاسخ سنسور از سطح پیش تعیین شده پیشی بگیرد، یک زنگ هشدار، نور یا ترکیبی از سیگنال ها(دیداری ، شنیداری و ویبره )  به کاربر هشدار می دهد.

 

دو دسته از آشکارسازهای گاز قابل احتراق وجود دارد: منفعل و فعال

 

1- منفعل

الکتروکاتالیتیک (مهره های کاتالیزوری) شایع ترین نوع فن آوری آشکار کننده گاز (گازسنج) قابل احتراق است. آنها بیش از 30 سال بوده اند و به طور گسترده ای در صنایع مختلف به عنوان یک آشکارساز تک نقطه برای گازهای قابل احتراق مانند هیدروکربن استفاده می شوند. آنها بر اساس اصل نسبتا ساده و قابل اعتماد عمل می کنند که یک گاز قابل احتراق می تواند تولید گرما بکند. تغییر دما را می توان از طریق یک مدار پل وتستون ( Wheatsone Bridge)  استاندارد به یک سیگنال حسگر تبدیل کرد. سپس این سیگنال می تواند برای فعال کردن آلارم ها اقدام پیشگیرانه آتش را آغاز کند.

 

2- فعال

یک روش جایگزین برای اندازه گیری غلظت گاز بر اساس جذب تابش مادون قرمز (IR) در طول موج های خاص است که از بین حجم گاز عبور می کند. دستگاه هایی که از این تکنولوژی استفاده می کنند دارای یک منبع نور و یک آشکارساز نور هستند و شدت نور را در دو طول موج خاص، یکی در طول موج جذب (فعال) و یک بیرون از طول موج جذب (مرجع) اندازه گیری می کنند. اگر حجم گاز بین منبع و آشکارساز عبور کند، مقدار نور در طول موج فعال در آشکارساز کاهش می یابد، در حالی که مقدار نور در طول موج مرجع بدون تغییر باقی می ماند. همانند آشکارسازهای کاتالیزوری، غلظت گاز از اختلاف نسبی بین دو سیگنال تعیین می شود.

این دستگاه ها فعال هستند از آنجا که یک منبع اهرم یک سیگنال را چند بار در ثانیه منتشر می کند، و مقدار انرژی که در معرض آشکارساز قرار می گیرد به عنوان یک مقدار فعال غلظت گاز در آن لحظه عمل می کند. هرگونه خرابی منبع یا آشکارساز، یا انسداد سیگنال توسط خاک، بلافاصله به عنوان یک سوء عملکرد یا اختلال  تشخیص داده می شود.  آشکارسازهای گاز IR می تواند برای “نقطه” (محل تک) و یا “مسیر باز” (خط چشم) برنامه های کاربردی استفاده می شود.

 

گازهای صنعتی قابل اشتعال

یک گاز قابل اشتعال است که می تواند در هنگام تماس با گرما یا شعله وارد شود. در اینجا انواع مختلفی از گازهای قابل اشتعال وجود دارد:

  • استیلن: گاز بی رنگ و بی بو در حالت خالص آن و سبکتر از هوا است. LFL پایین (حد پایین آمدن اشتعال پذیری) و دامنه اشتعال پذیری فوق العاده آن را بسیار آسان می کند.
  • آمونیاک: گاز بی رنگ، قلیایی و سمی است که در بسیاری از کاربردهای تجاری مورد استفاده قرار می گیرد. مانند استیلن نیز از هوا سبک تر است. این LFL بالا و دامنه قابل اشتعال باریک است.
  • هیدروژن: یک گاز بسیار سبک با گستردگی قابل اشتعال و انفجار. الکتریسیته ساکن در صورت نشتی ممکن است این گاز را گاز بگیرد.
  • گازهای روغنی (LPG): گازهای با فشار کم، گازهای مایع شده؛ شایع ترین آنها بوتان و پروپان است.

 

مناطقی که از آشکارسازهای گاز قابل احتراق استفاده می کنند

  • خانه
  • مراکز جوش
  • گیاهان هسته ای
  • گیاهان تصفیه فاضلاب
  • فضاهای تنگ مانند: مخازن، چاله ها، مخازن و مخازن ذخیره سازی

 

 

منبع: Fundamentals of Combustible Gas Detection, Budget Propane, Thomasnet