تجهیزات حفاظت از سیستم تنفسی:

تجهیزات حفاظت از سیستم تنفسی یا ماسک ها ی تنفسی (Respiratory Protection Masks) بنا به تعریف وسایلی هستند که به منظور حفاظت سیستم تنفسی طراحی شده اند تا از استنشاق هوای آلوده جلوگیری نماید. ماسک ها  این حفاظت را هم بوسیله گرفتن آلاینده­ ها  از هوای استنشاقی و هم به وسیله هوا رسانی از طریق یک منبع هوای قابل استنشاق تأمین می­کنند.

ماسک ها ی حفاظت تنفسی بطور کلی به دو دسته اصلی تقسیم می­شوند:

• ماسک ها ی تصفیه کننده هوا (Air Purifying Respirators)
• ماسک ها ی رساننده هوای اتمسفری (Atmosphere – Supplying Respirators)

1. ماسک ها ی تصفیه کننده هوا:

ماسک ها یی هستند که آلاینده­ ها ی موجود در هوای استنشاقی را می­گیرند و خود به چ ها ر دسته تقسیم می­شوند:

الف. ماسک ها ی حذف کننده ذرات (Particulate Filtering Respirators)

ب. ماسک ها ی حذف کننده گاز ها  و بخارات (Vapor and Gas Removing Respirators)

ج. ماسک ها ی الکتریکی تصفیه کننده هوا (Powered Air – Purifying Respirators (PAPR))

د. ماسک ها ی نجات یا فرار (Escape Masks)

2. ماسک ها ی هوا رسان:

ماسک ها یی هستند که هوا را از طریق منبعی غیر از هوای اطراف، تأمین می­کنند. این گروه از ماسک ها  در شرایطی استفاده می­شوند که یا فیلتر مناسب جهت حذف آلاینده موجود در هوای محیط وجود نداشته باشد و یا تراکم اکسیژن در محل کمتر از 21% باشد. ماسک ها ی هوا رسان به دو دسته تقسیم می­شوند:‌

الف. ماسک ها ی کپسول سرخود (Self – Contained Breathing Apparatus)

ب. ماسک ها ی هوا رسان شیلنگی (Air – Hose Supplied Air Respirators)

ماسک ها ی حذف کننده ذرات:

ماسک ها ی حفاظت در برابر گرد و غبار، به منظور حفاظت در برابر گرد و غبار ها ، فیوم ها  (Fumes) و یا میست ها  (Mists) مورد استفاده قرار می­گیرند. در این ماسک ها  از مواد فیبری و الیافی همچون کاغذ، ‌نمد و یا پارچه برای به دام اندازی آلاینده­ ها  استفاده می­کنند.

فیلتر ها ی این ماسک ها  بر اساس استاندار ها ی اروپایی در سه گروه N، R و P طبقه بندی می­شوند.

طبقه N، ماسک ها یی را شامل می­شود که منحصراً برای استفاده در اتمسفر ها یی که ذرات آن پایه غیر روغنی دارند،‌کاربرد دارد. طبقات R و P نیز ماسک ها یی با فیلتر ها ی مقاوم در برابر ذرات روغنی یا فیلتر ها ی عایق روغن را شامل می­گردند.

این استاندارد ها  عموماً مبنای طبقه بندی ماسک ها ی گرد و غبار تولیدی در کشور آمریکا و کانادا قرار می­گیرد.

طبقه بندی NIOSH (استاندارد ایالات متحده) در خصوص ماسک ها ی حذف کننده به ترتیب جدول زیر می­باشد:

بر اساس استاندارد اروپایی BS-EN 149:2001 (British Standards)، ماسک ها ی گرد و غبار به طبقات زیر تقسیم می­شوند:

الف. طبقه FFP1: حفاظت در برابر آئروسل ها ی جامد و مایع غیر سمی با تراکم 5/4 برابر حد مجاز تماس شغلی (OEL).

ب. طبقه FFP2:‌حفاظت در برابر آئروسل ها ی جامد و مایع غیر سمی و یا با سمیت کم تا متوسط با تراکم 12 برابر حد مجاز تماس شغلی (OEL).

ج. طبقه FFP3: حفاظت در برابر آئروسل ها ی جامد و مایع غیر سمی و یا با سمیت کم تا متوسط یا با سمیت بالا با تراکم 50 برابر حد مجاز تماس شغلی (OEL).

حداقل راندمان فیلتراسیون یک ماسک (حداکثر نفوذ مجاز گرد و غبار در ماسک)^* بر اساس استاندارد BS-EN 149:2001 به شرح جدول زیر می­باشد:‌

ماسک ها ی حذف کننده گاز ها  و بخارات:

ماسک ها ی تصفیه کننده هوا برای حفاظت در مقابل گاز ها  و بخارات خاص، مانند گاز آمونیاک و بخار جیوه و گروه ها یی از گاز ها  و بخارات مانند گاز ها ی اسیدی و بخارات آلی مورد استفاده قرار می­گیرند.

بطور کلی انواع ماسک ها ی حذف کننده گاز ها  و بخارات عبارتند از:

الف. ماسک ها ی کارتریج­دار شیمیایی (Chemical Cartridge Respirators).

ب. ماسک ها ی گازی (Gas Masks).

ج. ماسک ها ی کاغذی یا نمدی پوشش داده با زغال فعال. (Combinations Particulate Removing and Vapor and Gas Removing)

Maximum Allowable Penetration *

ب-1. ماسک ها ی کارتریج­دار (ماسک ها ی فیلتر دار)

این ماسک ها  از نظر شکل ظاهری به دو نوع نیم صورت و تمام صورت طبقه بندی می­شوند که نوع تمام صورت این ماسک ها  برای حفاظت چشم ها  در برابر مواد شیمیایی است که علاوه بر سیستم تنفسی بر روی چشم ها  نیز اثرات تحریک کننده دارند.

ب-2. ماسک ها ی کانیستر دار (ماسک ها ی گازی):

کانیستر ها  مشابه کارتریج ها  می­باشند با این تفاوت که حجم ماده جاذب موجود در کانیستر ها  از کارتریج ها  بیشتر و از نظر سایز بزرگتر از آن ها ست، بزرگترین تفاوت میان کانیستر ها  و کارتریج ها  در این است که کانیستر و ترجیحاً ماسک آن ها  معمولاً دارای دریچه استنشاقی است.

انواع فیلتر ها ی مورد استفاده در ماسک ها ی حذف کننده گاز ها  و بخارات:

فیلتر ها ی موجود در کانیستر ها  و کارتریج ها ی حذف کننده گاز ها  و بخارات، بر اساس نوع گاز ها یی که قادر به جذب آن ها  هستند،‌بر اساس جدول زیر طبقه بندی می­شوند:‌

ب-3. ماسک ها ی کاغذی نمدی یا پوشش داده شده با زغال فعال:

این ماسک ها  نوعی ماسک کاغذی یا نمدی پوشش داده شده با زغال فعال هستند که جهت حذف توأم گاز ها  و بخارات و گرد و غبار در محیط ها یی که این آلاینده­ ها  بصورت توأم وجود دارند، استفاده می­شوند.

ماسک ها ی الکتریکی تصفیه کننده هوا:

این ماسک ها  از یک دمنده الکتریکی (معمولاً از طریق باتری ) برای عبور دادن هوای آلوده از داخل بخشی که باعث حذف آلاینده­ ها  می­شود و نیز کمک به استنشاق هوا از ورودی ماسک بهره می­برند.

ماسک ها ی نجات یا فرار:

نوعی خاص از ماسک ها ی گازی هستند که در حین فرار (نه ورود یا بازگشت به محوطه آلوده) از هوایی با مخاطره آنی برای زندگی و سلامتی مورد استفاده قرار می­گیرند. این ماسک ها  عموماً در مناطق با خطر بروز مسمومیت ها ی تنفسی و کاهش اکسیژن در شرایط اضطراری مانند معادن (ماسک مونوکسید کربن) و یا در زمان ها ی کوتاه همچون فرار از حریق (ماسک دود) مورد استفاده قرار می­گیرند.

 ماسک ها ی هوا رسان (ماسک ها ی فشار مثبت):

الف. ماسک ها ی کپسول سرخود:‌

در این ماسک ها ، فرد هوا یا اکسیژن مورد نیاز خود را از یک منبع تنفسی که بر روی خود حمل می­نماید، تأمین می­کند. این ماسک ها  بسته به طراحی وسیله می­توانند حداکثر تا چهار ساعت اکسیژن یا هوای مورد نیاز استفاده کنند را تأمین نماید.

ب. ماسک ها ی هوا رسان شیلنگی:

این نوع از ماسک ها ، هوای مورد نیاز فرد را از طریق یک منبع ثابت هوای فشرده و یا یک کمپرسور دمنده هوا که با هوای سالم و تازه ارتباط دارد و از طریق یک شیلنگ تحت فشار انتقال می­دهند. طول شیلنگ این ماسک ها  از 25 الی 300 فوت متغیر است. در پایین­ترین فشار و بالاترین طول شلنگ، وسیله بایستی حداقل قابلیت ارسال هوایی به میزان 170 لیتر در دقیقه را داشته باشد و فشار دستگاه نیز نبایستی از PSI125 بیشتر شود

منبع: http://vcr.mshdiau.ac.ir

آشنایی با طناب کوهنوردی

انواع طناب کوهنوردی (ROPE)

بلندا

طناب یکی از مهترین وسایل کوهنوردی است و در واقع محافظت از جان سنگنوردان را بر عهده دارد. طناب ها باید مورد تائید اتحادیه جهانی انجمن های کوهنوردی ( UIAA) قرار گیرند. البته توصیه می شود از طناب هایی استفاده شود که دارای استاندارد اتحادیه ی اروپا (CE) نیز باشند. طناب های کوهنوردی در قطرهای مختلف ( ۳ ، ۵، ۷ ،۵/۸ ، ۹ ، ۵/۱۰ و ۱۱ میلی متر ) ساخته می شوند. در سنگنوردی طنابهای با قطرهای مختلف کاربرد خاص و متفاوتی دارد. طناب ها از نظر نوع ساخت به دو دسته قابل کشش (Dynamic) و غیر قابل کشش (Static) تقسیم می شوند. تمام طناب هایی که با آنها عمل صعود از سنگ انجام می گیرد باید از نوع قابل کشش باشد.

طنابهای قابل کشش (دینامیک) هنگام وارد شدن بار بر روی آنها از خود خاصیت کشسانی بروز می دهند.

طنابهای غیرقابل کشش (استاتیک) هنگام وارد شدن بار بر روی آنها از خود خاصیت کشسانی بروز نمی دهند.

ساختمان طناب

بندهایی که در ساخت پارگلایدرها استفاده می شوند از نظر ساختار شبیه طنابهای استاتیک کوهنوردی می باشند.

طناب ها از ۲ بخش تشکیل شده اند:

– هسته

– روکش یا غلاف

هسته : بخش اصلی طناب است و به دلیل ساختار خود مسئول ویژگی کشش پذیری (Dynamism) طناب می باشد. به طور مثال در یک طناب ۱۱ میلی متری ، هسته از حدود ۵۵۰۰۰ نخ باریک و بلند از جنس پرلون تشکیل شده است. این ۵۵۰۰۰ نخ در دسته های جداگانه در کنار هم قرار گرفته و هسته را تشکیل داده اند. با یک محاسبه ی ساده معلوم می شود که در یک طناب ۱۱ م م با طول ۵۰ متر، ۲۷۵۰ کیلومتر نخ باریک به کار رفته است.

روکش یا غلاف: به دور هسته بافته شده و آن را از خراش و دیگر عوامل خارجی محفوظ نگاه می دارد. این غلاف محافظ از جنس پلی آمید ساخته شده است. روکش یک طناب از حدود ۳۰۰۰ نخ باریک تشکیل شده است. چنانچه روکش طناب آسیب ببیند، هسته که به رنگ سفید است آشکار شده و این امر هشدار واضحی است برای تعویض طناب.

انواع طناب از نظر نوع کاربردی

طنابها با کاربردهای گوناگون ساخته می شوند. به هنگام خرید باید با مطالعه دفترچه راهنمای همراه طناب، به کاربری آن دقت کرد. معمولا طول طنابها بین ۵۰ تا ۶۰ متر است.

تک طناب یا Single Rope : این رده از طنابها به صورت تک رشته بوده و توانایی مهار سقوط را دارا هستند. این نوع طنابها در صعود های سرطناب استفاده می شوند عبارت است از : ۸/۹ ، ۲/۱۰ ، ۵/۱۰ و ۱۱

نیم طناب یا طناب دوبله Double Rope: از این طنابها به صورت دو رشته برای صعودهای دوطنابه استفاده می شود. هر رشته را می توان داخل یک کارابین انداخت.

طناب دوقلو Twist Rope: در صورت استفاده از این طناب در صعود حتما باید هر دو رشته را داخل یک کارابین انداخت.

کاربرد طنابهای قطر های مختلف

3 mm : بند چکش، بند حمایت ابزار ( مانند : صفحه ترمز ، هشت فرود ، یومار )

5 mm : حلقه طنابچه ، طنابچه مخصوص ، گره ی پروسیک ، پله ی رکاب

7 mm : به صورت دولا برای فرود، برقراری کارگاه ها ، طناب انفرادی

9 mm : برای صعود و فرود ( به این دو طنابها نیم طناب هم گفته می شود )، استفاده در صعودها دشوار به صورت دولا ( روش دوطنابه )

9.8 mm , 10.2 mm, 10.5 mm, 11 mm : باری حمایت در صعود سر طناب

توجه کنید که بسیاری از طنابها مقاومتی بیشتر از آنچه در این جدول آمده است دارند اما لازم است همواره در حد مقاوتی مندرج در دفترچه راهنمای آن از طناب استفاده شود.

محافظت از طناب

مهمترین مواردی که باید در حفاظت از طنابها به کار رود عبارتند از :

– قرار دادن طناب داخل یک کیسه ی در بسته ی پارچه ای ( پارچه ای که هوا از منافذ آن عبور کند) و دور از گرد و خاک. نگهداری این کیسه در جای خشک.

– محافظت از تابش طولانی مدت نور خورشید به آن

– قرار ندادن طناب در لبه ی تیز سنگها و خودداری از گذاشتن پا بر روی آن

– عدم شست و شوی طناب با مواد شیمیایی. درصورت آلوده شدن طناب به مواد روغنی آلاینده و در صورت نیاز به شست و شو، فقط با آب سرد آن را بشویید و در مجاورت باد، در سایه و دور از حرارت مستقیم قرار دهید تا کاملا خشک شود. اگر محلول شست و شوی اختصاصی طناب که کارخانه سازنده توصیه نموده است موجود بود، از آن استفاده نمایید.

– طناب خود را به کسی قرض ندهید!

– برای طناب خود یک دفترچه درست کنید و کارهایی که با آن انجام داده اید را در دفترچه یادداشت کنید.

– از طناب خود جز برای کوهنوردی استفاده دیگری نکنید.

– هنگام نگهداری از طناب آن را زیر لوازم دیگر قرار ندهید.

– قبل از استفاده از طنابها آن را به دقت بازبینی کنید و پس از اطمینان از سالم بودن، از آن استفاده نمایید.

– در صورت زدگی طناب، حتما ضمن علامت گذاری و یا جدا کردن آن از دیگر طنابهای سالم دیگر کاربران را نیز با خبر سازید.

– بسته به نوع استفاده و کاربری، هر طناب عمر مفیدی دارد که بعد از آن باید کنار گذاشته شود. نهایت این عمر ۵ تا ۶ سال است و حتی اگر از طناب استفاده نکرده اید، بعد از این مدت باید آن را دور بیندازید! کلیه ابزار نایلونی برای خود عمر مفیدی دارند و طناب از این قاعده مستثنی نیست. ۳ تا ۴ سال حداکثر زمانی است که می توان از یک طناب استفاده کرد (در بعضی از برنامه ها و صعود ها ). ۲ سال برای استفاده منظم و هفتگی. ۱ سال برای استفاده بیش از یک روز در هفته.

روش جمع نمودن طناب

برای جمع نمودن طناب دو روش کلی وجود دارد که اشکال زیر گویای آن است:

۱ – روش یک لا

۲ – روش دو لا

منبع: bolanda.blog.ir

کت و شلوار عملیاتی :

از مهمترین اجزا ست عملیاتی ، کت و شلوار آتش نشانی می باشد که در ذیل با دقت و جزئیات بررسی می کنیم:

کت عملیاتی

کت از مهمترین اجزاء پوشاک حفاظتی است که یک آتش نشان بایستی هنگام عملیات اطفای حریق آن را برتن داشته باشد.

استانداردهای معتبر ویژگیهای زیر را در طراحی کت محافظ ضروری می داند:

• دارا بودن عایق و مانع حرارت.
• دارا بودن عایق نفوذ رطوبت.
• دارا بودن عایق نفوذ باد.
• داشتن امکان خروج بخار بدن از لابلای نسوج (الیاف)کت.
• داشتن سرآستین دوبله با لایة داخلی کش دار جهت حفاظت از ورود شعله و آب و آشغال خرده به داخل آستین.
• دارای یقه بلند با نوار مخصوص بستن یقه جهت حفاظت بیشتر گلو و گردن.
• دارای جیب مناسب و درپوش دار( دو عدد در طرفین دامن جلو  یک جیب درسینه مخصوص قرار دادن بی سیم) جیبها بایستی دارای مجرای خروج آب باشند.
• دارای رنگ و اندازه های مناسب افراد ( ترجیحاً رنگ روشن به دلیل خاصیت دفع نور وگرما).
• طراحی مناسب علائم و نوارهای شبرنگ جهت مشخص شدن لباس (روی سینه  پشت آستینها و دامن ).
• دارای وسیله اتصال قسمتهای باز (جلو)  به صورت محکم و مانع نفوذ حرارت و آب .
• دارای ویژگی مانع ایجاد الکتریسیته ساکن باشد.

شلوار عملیاتی :

شلوار محافظ آتش نشانان نیز یکی دیگر از اجزای مهم پوشاک حفاظتی است که ازملزومات حفاظت فردی آتش نشانان در عملیات اطفای حریق می باشد.

شلوار نیز باید استانداردهای ایمنی مشابه کت داشته باشد . شلوار نیز همانند کت بایستی:

• از پارچه و لایه های تأخیرانداز و موانع حرارت و رطوبت وباد تشکیل و دارای طرح و اندازه و رنگ متناسب با کت باشد.
• پاچه های شلوار دارای گتر قابل باز و بسته شدن و نوار شبرنگ در قسمت ساق باشد.
• دارای کمربند سر دوشی باشد.
• دارای قابلیت شستشو و رفع آلودگی آسان باشد.

دستكش های ايمنی

در هر محيط كار با توجه به شرايط كار ، فعاليتهاي فرد ، نوع كار و غيره عوامل مخاطره زاي متعددي وجود دارد كه ميتوانند كيفيت و كارايي دستكش هاي ايمني را تحت تأثير قرار دهند، كه هر كدام مي توانند مبناي مقايسه و انتخاب وسيله حفاظتی مورد نظر باشند . .

درشكل زير برخي از عوامل مخاطره آميز به همراه علائم بين المللي آنها نشان داده شده است.

این علامت در دستکش هایی استفاده می شود که در مقابل مواد شیمیایی مقاوم هستند.
این علامت در دستکش هایی استفاده می شود که در مقابل مواد شیمیایی ضعیف مقاوم هستند.
این علامت در دستکش هایی استفاده می شود که در مقاب گرما و حرارت لمقاوم هستند.
این علامت در دستکش هایی استفاده می شود که در مقابل سرما  مقاوم هستند.
این علامت در دستکش هایی استفاده می شود که در مقابل آلودگی رادیو اکتیو مقاوم هستند.
این علامت در دستکش هایی استفاده می شود که در مقابل تشعشع یونیزاسیونی مقاوم هستند.
این علامت در دستکش هایی استفاده می شود که در مقابل خطرات مکانیکی مقاوم هستند.
این علامت در دستکش هایی استفاده می شود که در مقابل عوامل میکروبی مقاوم هستند.

خطرات شيميايی :

انتخاب دستكش هاي ايمني براي محافظت در برابر خطرات مواد شيميايي بالاخص مايعات خورنده و سمي اساساً با توجه به دو معيار اساسي درباره عملكرد دستكش صورت مي گيرد:

نفوذ و نشت :

نفوذ فرآيندي است كه در طي آن ماده شيميايي از درون يك لايه حفاظتي بدون منفذ ، سوراخ ريز و سوزني شكل يا هر روزنه غير قابل مشاهده با چشم عبور كند .

در آزمون هاي مربوطه ، مايع مورد نظردر يك ظرف نمونه مورد آزمايش ( دستكش حفاظتي ) قرار گفته و زمان مورد نياز براي ظهور و رديابي اولين نشانه هاي ماده شيميايي مورد نظر درطرف ديگر نمونه اندازه گيري مي شود .

زمان اندازه گيري شده را زمان نشت مي نامند .

جهت ارزيابي سريعتر و آسان انواع دستكش هاي حفاظتي از كدهاي رنگي سبز، زرد و قرمز نيز استفاده شده است كه مفهوم هر رنگ در جدول زير ارائه شده است.

بدين ترتيب مي توان سريعاً و تنها از طريق مشاهده كد رنگي دستكش مناسب با كار در مورد ماده شيميايي را تعيين كرد.

كد رنگي و مفهوم آن:

سبز:  اين دستكش براي كار با ماده شيميايي مورد نظر بسيار مناسب است

زرد اين دستكش براي كار با ماده شيميايي مورد نظر تنها با رعايت احتياط هاي لازم مناسب است

قرمز:  اين دستكش براي كار با ماده شيميايي مورد نظر مناسب نيست از كار با آن پرهيز كنيد.

سطح حفاظتي در انواع دستكش ها متفاوت مي باشد .

بطور مثال ، براساس طول كلي دستكش سه اندازه زير و براي دستكش هاي چرمي ساقه دار پيشنهاد مي شود :

اندازه دستكش و طول دستكش

كوتاه  – 300 ميليمتر

متوسط  – 350 ميليمتر

بلند –  400 ميليمتر